Terapia indywidualna
Terapia indywidualna to praca fizjoterapeuty z pacjentem, dostosowana specjalnie do jego schorzenia, poprzedzona dokładnym wywiadem i badaniem.
Terapia indywidualna zawiera w sobie techniki manualne współczesnych metod fizjoterapii, a także ćwiczenia, dobrane do problemu pacjenta, a także jego wieku. Indywidualne podejście terapeutyczne pozwala osiągnąć szybszą poprawę stanu chorego i jego funkcjonowania, poprzez zlikwidowanie przyczyn dolegliwości lub zmniejszenie stopnia nasilenia objawów.
Godziny otwarcia
Pn – Pt: 07:00–21:00
Sb: Zamknięte
Nd: Zamknięte
Terapia indywidualna – poznaj metody stosowane przez fizjoterapeutów
Kompleksowa terapia blizny
„Kompleksowa terapia blizny” obejmuje umiejętne badanie blizny i jej okolicy, a także nierzadko rozpoznanie objawów spowodowanych blizną znajdujących się w okolicy niebezpośrednio związanej z blizną. Konsekwencje zaburzonego gojenia i nieprawidłowego zrostu mogą być odczuwane nawet w okolicy odległych od miejsca cięcia i skutkować przewlekłym bólem, zaburzeniami ruchomości czy nieprawidłową postawą. Zastosowanie odpowiednich technik manualnych, pinopresury, wykorzystanie przedmiotów takich jak bańki, wałek wieloigłowy, taping rehabilitacyjny oraz terapii ruchem prowadzi do poprawy funkcjonowania blizny jak i całego organizmu. Najbardziej polecanym podejściem jest jak najszybsze rozpoczęcie leczenia blizny – do siedmiu dni od uszkodzenia skóry lub interwencji chirurgicznej. W tym okresie rehabilitacja obejmuje zabiegi wokół blizny, które mają na celu poprawienie ukrwienia tkanki oraz zmniejszenie opuchlizny. Wymaga to jednak uwagi i ostrożności, aby nie doprowadzić do przerostu tkanek oraz powstawania zrostów. Pracę bezpośrednio z blizną można rozpocząć dopiero po całkowitym zagojeniu się rany, zazwyczaj po 3-4 tygodniach od powstania blizny. Do najskuteczniejszych zabiegów fizykalnych należą: laseroterapia, magnetoterapia, jonoforeza oraz ultradźwięki.
Pinoterapia
Pinoterapia to nieinwazyjna metoda stworzona przez dr R. Składowskiego. Polega ona na stymulacji przy pomocy mosiężnych lub metalowych narzędzi (pinów oraz katów) określonych punktów na ciele. Podczas zabiegu nie dochodzi do przerwania ciągłości skóry. Pinoterapia wchodzi w skład terapii odruchowych. Bazuje ona w dużym stopniu na wyzwalaniu określonych odczynów lub odruchów związanych, np. z funkcją receptywną powięzi. Wykorzystywane są w niej procesy samonaprawcze organizmu. W trakcie terapii pobudzane zostają pewne ośrodki w mózgu, czego następstwem jest rozluźnienie zgromadzonych napięć.
Pinoterapia znajduje swoje zastosowanie w pracy z różnego rodzaju schorzeniami o podłożu ortopedycznym i neurologicznym, w stanach pourazowych i pooperacyjnych, bólach mięśniowo-powięziowych, bólach głowy oraz ograniczeniach zakresu ruchu w stawach.
Kinesiotaping
Kinesiotaping (dynamiczne plastrowanie) to metoda terapeutyczna, która wykorzystywana jest w wielu dziedzinach medycyny: ortopedii i traumatologii, neurologii, pediatrii, onkologii, ginekologii i położnictwie. Stosowana jest zarówno u dorosłych, dzieci, jak i u kobiet w ciąży.
Ze względu na swoje specyficzne właściwości może być dostosowana indywidualnie do potrzeb i problemów, z którymi zmaga się pacjent. Zasadnicze działanie opiera się na wspomaganiu układu mięśniowo-powięziowego poprzez właściwy rodzaj aplikacji (naklejenie plastrów z odpowiednio dobranym napięciem). Główne cele kinesiotapingu to normalizacja napięcia mięśniowego, poprawa krążenia krwi i limfy, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa propriocepcji oraz wsparcie procesu gojenia tkanek. Stosowany z powodzeniem jako metoda uzupełniająca, wykonaną wcześniej terapię w stanach przeciążeniowych, pourazowych, a także pooperacyjnych.
Komplementarna terapia trzewi
Komplementarna terapia trzewi jest jedną z wielu metod pracy z Pacjentem. Doskonale uruchamia procesy kompensacyjne i adaptacyjne, które zostały zbudowane i utrzymywane w organizmie przez lata. Poprzez pracę tą metodą możliwe jest skuteczne znalezienie przyczyn dolegliwości bólowych Pacjenta, które wywołują zaburzenia w obrębie trzewi. Szczegółowy wywiad to pierwszy i najważniejszy etap terapii, dzięki któremu terapeuta ma możliwości precyzyjnego określenia problemów i zaburzeń, z jakimi boryka się Pacjent oraz w którym narządzie wewnętrznym występują objawy patologiczne. Sama praca w obrębie brzucha niesie za sobą szereg pozytywnych reakcji organizmu. Przede wszystkim działa przeciwobrzękowo nie tylko miejscowo, ale także globalnie na cały organizm, a także stymuluje mięśnie gładkie do pracy. Dodatkowo zwiększa natlenienie tkanek, co prowadzi do przeciwdziałania niedokrwieniu narządów, poprawia także mikrokrążenie i ma znaczenie diagnostyczne. Prócz pracy z trzewiami ważnym aspektem jest nauka Pacjenta poprawnego oddechu oraz przeprowadzane przez terapeutę mobilizacje oddechowe. Przeciwwskazaniami do zastosowanie powyższej terapii będą ostre infekcje przebiegające z wysoką temperaturą ciała, trwające do 3 dni, urazy mechaniczne w obrębie brzuch, wszelkiego rodzaju krwotoki, ciąża i nowotwory.
Masaż tkanek głębokich (MTG)
Masaż tkanek głębokich jest formą masażu, która ma na celu zniesienie napięć w obrębie mięśni i zintegrowanej z nimi powięzi. Celem tej formy pracy z tkankami miękkimi jest terapia zaburzeń w układzie mięśniowo-powięziowym, polegająca na umiejętnym rozluźnianiu tkanek pacjenta, poprawie ich przesuwalności względem siebie oraz znoszeniu istniejących restrykcji w jak najskuteczniejszy i najbardziej ergonomiczny (dla terapeuty) sposób. Każda z użytych technik musi być stosowana świadomie i w sposób celowy- po dokonaniu oceny funkcjonalnej pacjenta i w odpowiedzi na sprzężenie zwrotne płynące z jego ciała. Techniki wykorzystywane w masażu tkanek głębokich są bezpieczne dla pacjenta, a on nie jest tylko biernym odbiorcą, ale aktywnie uczestniczy w terapii. Dzieje się to poprzez wykonywanie odpowiednich ruchów i czynności przez pacjenta, zwiększając tym samym rozluźnienie tkanek i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Wskazaniami do wykonywania tej formy masażu są wszelkie schorzenia narządu ruchu. Może on być z powodzeniem wykorzystywany w chorobie zwyrodnieniowej stawów, stanach pourazowych i pooperacyjnych narządu ruchu, fibromialgii, wielu schorzeniach o charakterze przeciążeniowym (łokieć tenisisty, łokieć golfisty, zespół cieśni nadgarstka), a również w licznych innych schorzeniach m.in. w zespole górnego otworu klatki piersiowej czy w zespole mięśnia gruszkowatego.
Metoda B. Mulligana
Jest to metoda diagnostyczna- terapeutyczna nowozelandzkiego terapeuty Briana Mulligana, wykorzystywana w rehabilitacji po urazach sportowych oraz dolegliwościach bólowych stawów obwodowych i odkręgosłupowych. Jego koncepcja łączy w sobie mobilizację stawową połączoną z ruchem: ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta.
Koncepcja Briana Mulligana wymaga od terapeutów ukończenia specjalistycznego szkolenia rekomendowanego przez MCTA (Mulligan Concept Teacher Association), aby mógł poznać i zastosować konkretne techniki w diagnozowaniu i leczeniu pacjenta. Dzięki temu fizjoterapeuta otrzymuje wiedzę do pracy z pacjentami, którzy cierpią na dysfunkcje w obrębie stawów kręgosłupa, stawów obwodowych, z chorobą krążka międzykręgowego, dolegliwościami i zawrotami głowy, chronicznymi stanami bólowymi narządu ruchu.
W terapii wykorzystywane jest ponad 150 różnorodnych technik np.:
- NAG (naturalne ślizgi oscylacyjne)
- odwrotne NAG
- SNAG (mobilizacje z ruchem w odcinku szyjnym kręgosłupa)
- SMWAM (mobilizacje stawów szyi z ruchem ramienia)
- SNAG’s (mobilizacje z ruchem tułowia)
- MWLMS (mobilizacje kręgosłupa z ruchem kończyny dolnej)
Zalety metody to:
- bezbolesność podczas stosowania techniki
- obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji
- połączenie ruchów: biernego i mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie
- docisk w końcowym etapie bezbolesnego ruchu
- wykonywanie odpowiedniej liczby powtórzeń powyższej procedury terapeutycznej
- pacjent otrzymuje instruktaż ćwiczeń dobrany indywidualnie do jego potrzeb
Zapraszamy do zapoznania się z pełnym zakresem usług realizowanych w ramach oferty Terapia indywidualna w MEDIKAR.
Metoda Crafta
Metoda CRAFTA (Craniofacial Therapy Academy) – nowatorska metoda terapii manualnej, zajmująca się przede wszystkim problemami bólowymi głowy i dysfunkcjami w obrębie stawów skroniowo‑żuchwowych. Metoda obejmuje dokładne badanie, leczenie oraz autoterapię całego systemu czaszkowo‑żuchwowego (obszaru stawów skroniowo‑żuchwowych, czaszki, układu nerwowego oraz innych struktur anatomicznych mogących brać udział w problemie pacjenta).
Twórca metody von Piekartz rozróżnia cztery źródła dysfunkcji w obrębie czaszkowo‑twarzowym: czaszkowo‑szyjne, czaszkowo‑twarzowe, czaszkowo‑żuchwowe oraz układ nerwów czaszkowych, które są punktem wyjścia do dalszej oceny problemu pacjenta.
Objawy dysfunkcji czaszkowo-skroniowych
Głowa:
- ból czoła
- ból skroni
- bóle migrenowe
- ból typu zatokowego
- ból strzelający w górę z tyłu głowy
- nadwrażliwość na dotyk w obrębie włosów lub skóry głowy
Oczy:
- ból w obrębie oczu
- przekrwione oczy
- nadwrażliwość na światło
Ucho:
- syczenie, dzwonienie ( szumy uszne)
- bóle uszne bez infekcji
- uczucie kręcenia się w głowie, zawroty głowy
Usta:
- ograniczone otwieranie
- niemożliwość płynnego otwarcia
- zablokowanie przy otwieraniu lub zamykaniu
Szczęka:
- klikanie, przeskakiwanie
- ból mięśni policzkowych
- niekontrolowane ruchy żuchwy
- dyslokacje
Zęby:
- ściskanie, zgrzytanie zębami
- starte zęby
- ból w tylnych zębach
Gardło:
- problemy z połykaniem
- ból gardła bez infekcji
- uczucie „guli w gardle”
Szyja i plecy:
- ograniczona ruchomość
- ból szyi, barków, pleców
- skolioza
- drętwienie rąk, palców
Zapraszamy do zapoznania się z pełnym zakresem usług realizowanych w ramach oferty Terapia indywidualna w MEDIKAR.
Metoda PNF
Metoda PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation – proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu) jest jedną z metod kinezyterapeutycznych, która opiera się na neurofizjologicznych wzorcach wykonywania czynności ruchowych, jak i ich rozwoju w trakcie życia człowieka. Koncepcję PNF ze względu na szerokie możliwości zastosowania, wykorzystuję się nie tylko do pracy z pacjentami neurologicznymi, ale również z powodzeniem stosuję się ją w ortopedii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy, skoliozach czy pediatrii. Jest najczęściej stosowaną metodą przez specjalistów rehabilitacji mięśni, stawów i innych elementów układu ruchu w celu usprawnienia i poprawy zdrowia pacjenta.
Metoda została opracowana przez fizjoterapeutkę Maggie Knott wraz z neurologiem Hermanem Kabata w Stanach Zjednoczonych w 1946 r. Filozofia koncepcji mówi o funkcjonalności terapii, czyli przeprowadzenia jej w oparciu o potrzeby, problemy funkcjonalne zgłaszane przez pacjentów.
Jakie są cele PNF?
Celem głównym PNF jest nauka prawidłowego poruszania się, korekcji ewentualnych zaburzeń występujących w tym zakresie oraz odtworzenie utraconych funkcji ruchowych. Badanie i terapia stanowią integralną całość. Terapeuta realizując cele obrane w terapii opiera się na potencjale nieuszkodzonych bądź najsprawniejszych sfer ruchowych i dzięki nim uzyskuje aktywność motoryczną w uszkodzonych lub słabszych obszarach narządu ruchu, wykorzystując mechanizm irradiacji (przeniesienia pobudzenia). Ważnym aspektem metody jest kontrola motoryczna. Zwraca się uwagę na interakcję między stabilnością i mobilnością ciała ze szczególnym uwzględnieniem w warunkach grawitacji pracy ekscentrycznej mięśni. Bazując na budowie anatomicznej człowieka metoda PNF wykorzystuję przebiegające trójpłaszczyznowo, naturalne ruchy, które przypominają aktywności dnia codziennego. Ze względu na swój ruch przebiegający wzdłuż skośnych osi ruchu możliwe jest zaktywizowanie największej liczby mięśni należących do jednego łańcucha mięśniowego.
W metodzie PNF są wykorzystywane następujące techniki:
- przeciwbólowe
- stabilizujące
- rozluźniające
- poprawiające koordynację
- mobilizujące
Metoda PNF – kiedy jest stosowana?
Metoda PNF pozwala na leczenie takich dolegliwości jak:
- udary niedokrwienne oraz krwotoczne mózgu
- wszelkie choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi
- wszelkie choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu
- zaburzenia prawidłowej postawy
- stwardnienie rozsiane (SM)
- choroba Parkinsona
- choroby mięśni szkieletowych
- złamania tkanki kostnej
- uszkodzenie mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych
- bóle kręgosłupa.
Zapraszamy do zapoznania się z pełnym zakresem usług realizowanych w ramach oferty Terapia indywidualna w MEDIKAR.
Metoda Kaltenborna-Evjenta
Podstawowe cele rehabilitacyjne metody opracowanej przez dwóch fizjoterapeutów Freddy’ego M.Kaltenborna oraz Olafa Evjentha to: zmniejszenie bólu, przywrócenie prawidłowej mechaniki stawów i zapobieganie zaburzeniom układu kostno- stawowo- mięśniowego.
Charakterystyczne dla metody środki służące poprawie stanu pacjenta to:
- masaż funkcyjny i poprzeczny
- ruch translatoryczny np. trakcja, ślizg
- czynne rozluźnienie mięśni
- bierne rozciąganie skróconych mięśni
- czynne zmniejszanie napięcia mięśniowego
- mobilizacja tkanki nerwowej
- mobilizacje stawów
- samodzielne leczenie (ćwiczenia do wykonywania w domu przez pacjenta, aby podtrzymać efekty terapeutyczne)
Podobnie jak w innych metodach leczenie zakłada wykonanie cyklu diagnostyczno- terapeutycznego. Dla wykrycia dysfunkcji narządu ruchu terapeuta przeprowadza ocenę biomechaniczną oraz funkcjonalną stanu pacjenta a jej wynik umożliwia wybór odpowiedniej techniki leczenia.
Metoda Kaltenborna- Evjentha pozwala na leczenie m.in. takich dolegliwości jak:
- stany bólowe kręgosłupa, stawów obwodowych jako następstwo zmian zwyrodnieniowych lub pourazowych
- dyskopatia
- dolegliwości typu migrenowego
- drętwienie kończyn
- boczne skrzywienie kręgosłupa (skolioza)
- ograniczenie ruchomości stawów kręgosłupa i kończyn
- schorzenia ortopedyczne wymagające postępowania rehabilitacyjnego
Zapraszamy do zapoznania się z pełnym zakresem usług realizowanych w ramach oferty Terapia indywidualna w MEDIKAR.
Metoda MC Kenziego
Metoda, której nazwa pochodzi od nazwiska jej twórcy, nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie, powstała w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku w trakcie poszukiwań sposobu leczenia bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Wciąż rozwijana i doskonalona należy do nowoczesnych metod terapeutycznych o dużej skuteczności działania.
Spośród innych wyróżnia ją to, że pozwala pacjentowi na duża samodzielność w wykonywaniu ćwiczeń, tym samym stwarzając mu możliwość radzenia sobie z bólem we własnym zakresie, –w dłuższej perspektywie zaś likwidacji nie tylko objawów, ale również przyczyn bólu. U podstaw tej metody było bowiem spostrzeżenie Robina McKenzie, pochodzące z pierwszych lat jego praktyki, sprowadzające się do konstatacji, że pacjenci z określonymi objawami odczuwają ulgę po wykonaniu serii charakterystycznych ruchów lub przyjęciu specjalnych statycznych pozycji ciała.
Leczenie metodą McKenziego przebiega w dwóch etapach:
- Pierwszy, diagnostyczny, opiera się na przeprowadzeniu wywiadu chorobowego, w skład którego wchodzą: ocena postawy, przebieg choroby, dotychczasowe leczenie, ocena objawów neurologicznych, badanie funkcjonalne (ocena zmienności objawów), .Uzyskane w ten sposób informacje są podstawą do ustalenia przyczyn dolegliwości oraz czynników wpływających na zaburzenia mechaniki, co umożliwia dobór odpowiedniego sposobu leczenia.
- Drugi, terapeutyczny, to wynikająca z diagnozy korekcja zaburzeń struktury uszkodzonej tkanki uzyskiwana przez samodzielne, indywidualnie dobrane ćwiczenia wykonywane przez pacjenta z ewentualnym wsparciem terapeuty, kiedy zachodzi taka potrzeba.
Nierozłącznym elementem terapii jest edukacja pacjenta w zakresie profilaktyki i zachowań prozdrowotnych w procesie leczenia.
Metoda MC Kenziego – wskazania do terapii:
- ból okolicy lędźwiowo krzyżowej kręgosłupa
- dyskopatia
- patologia korzenia nerwowego (np. rwa kulszowa)
- ból w odcinku szyjnym kręgosłupa
- ból głowy, karku, ramion
- ból w odcinku piersiowym kręgosłup
Zapraszamy do zapoznania się z pełnym zakresem usług realizowanych w ramach oferty Terapia indywidualna w MEDIKAR.
Inne metody
MET (Muscle Energy Techniques) / TEM (Techniki Energii Mięśniowej)
Techniki energii mięśniowej (TEM) to zbiór technik manipulacyjnych mających na celu zmniejszenie napięcia oraz zwiększenia elastyczności tkanek miękkich. W technikach tych wykorzystuje się aktywną prace mięśni pacjenta, stosując przy tym odpowiedni opór rękami terapeuty. W głównej mierze w metodzie tej wykorzystuje się poizometryczną relaksację mięśni (PIR) oraz hamowanie zwrotne (reciprokalna inhibicja – RI). Działanie PIR-u polega na wywołaniu mechanizmów odruchowych organizmu, które przyczyniają się do zmniejszenia napięcia danych grup mięśniowych i zwiększenie tolerancji tych mięśni na rozciąganie, co przekłada się na zwiększenie zakresu ruchomości w stawach. Hamowanie zwrotne natomiast wykorzystuje fizjologiczne uwarunkowania mięśni antagonistycznych, tzn. w momencie napięcia izometrycznego mięśnia (mięsień pracuje, lecz nie zmienia swojej długości), mięśnie antagonistyczne (przeciwstawne) są hamowane i następnie wykazują znacznie zmniejszone napięcie w spoczynku.
Fizjoterapia stomatologiczna / terapia stawów skroniowo-żuchwowych
Fizjoterapia stomatologiczna to badanie i terapia zaburzeń w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych. Zaburzenia mogą dotyczyć samych stawów (bóle, trzaski, przeskakiwania, zmniejszenie ruchomości żuchwy itp.) oraz ich okolic (bóle głowy, migreny, bóle twarzy). Zaburzenia funkcjonowania stawów skroniowo-żuchwowych mają ścisły związek z wieloma schorzeniami i stanowią element ich leczenia . Ograniczenie ruchomości w stawach kręgosłupa szyjnego, bruksizm, szumy uszne i nieswoiste bóle ucha czy skolioza tworzą związek przyczynowo skutkowy z zaburzeniami w stawach skroniowo żuchwowych. W leczeniu ortodontycznym i protetycznym praca fizjoterapeuty wspomaga i ułatwia przygotowanie i użytkowanie aparatów i szyn stomatologicznych. Po zabiegach chirurgicznych na szczęce i żuchwie fizjoterapia przygotowuje, a potem ułatwia powrót do pełnej sprawności aparatu żucia. W pracy ze stawami skroniowo żuchwowymi ważnym elementem jest współpraca specjalistów. Sukces terapeutyczny to najczęściej połączenie wysiłków fizjoterapeuty, ortodonty, stomatologa, logopedy, psychologa, laryngologa, neurologa czy okulisty.
Terapia czaszkowo – krzyżowa
Terapia czaszkowo-krzyżowa (cranio – sacralna) jest jedną z metod pracy w terapii manualnej. Praca z pacjentem ma w aspekcie tej metody wspierać proces samoleczenia, zarówno w sferze fizycznej jak i psychicznej ( praca z emocjami pacjenta). Praca z systemem czaszkowo-krzyżowym (płyn mózgowo-rdzeniowy oraz system oponowy i struktury kostne z nim powiązane) ma wpływ na rozwój i funkcjonowanie układu nerwowego, mięśniowo-szkieletowego, systemu powięziowego, układu pokarmowego, oddechowego oraz limfatycznego człowieka. Wielokierunkowość działania metody umożliwia pracę z pacjentami bólowymi, a także tymi, którzy w wyniku np. unieruchomienia w efekcie urazów czy różnego rodzaju zabiegów, operacji, potrzebują poprawy elastyczności tkanek i poprawy zakresu ruchomości stawów.
Kompleksowa terapia powięzi
Metoda ta polega na rozluźnianiu struktur powięziowych. Zabieg opiera się na pracy na powięziowych taśmach anatomicznych, które występują w całym ciele człowiek. Dzięki temu terapeuta ma spojrzenie holistyczne, a nie skupia się jedynie na punkcie, w którym występuje ból. Do wykonywania technik wykorzystuje się specjalne narzędzia IASTM, dzięki którym szybko i skutecznie można rozluźnić tkanki i pozbyć się bólu. Terapia jest zalecana szczególnie w przewlekłych bólach mięśniowych kręgosłupa, kończyn górnych i dolnych.
FDM (Fascial Distortion Model)
FDM to terapia powięziowa stworzona przez osteopatę dr Stephena Philipa Typaldosa. Polega ona na zdiagnozowaniu sześciu różnych zniekształceń powięzi, różniących się między sobą objawami, lokalizacją itd. Pozwala w stosunkowo szybkim czasie zmniejszyć lub całkowicie zredukować dolegliwości bólowe u pacjentów.