„Kompleksowa terapia blizny” obejmuje umiejętne badanie blizny i jej okolicy, a także nierzadko rozpoznanie objawów spowodowanych blizną znajdujących się w okolicy niebezpośrednio związanej z blizną. Konsekwencje zaburzonego gojenia i nieprawidłowego zrostu mogą być odczuwane nawet w okolicy odległych od miejsca cięcia i skutkować przewlekłym bólem, zaburzeniami ruchomości czy nieprawidłową postawą. Zastosowanie odpowiednich technik manualnych, pinopresury, wykorzystanie przedmiotów takich jak bańki, wałek wieloigłowy, taping rehabilitacyjny oraz terapii ruchem prowadzi do poprawy funkcjonowania blizny jak i całego organizmu. Najbardziej polecanym podejściem jest jak najszybsze rozpoczęcie leczenia blizny – do siedmiu dni od uszkodzenia skóry lub interwencji chirurgicznej. W tym okresie rehabilitacja obejmuje zabiegi wokół blizny, które mają na celu poprawienie ukrwienia tkanki oraz zmniejszenie opuchlizny. Wymaga to jednak uwagi i ostrożności, aby nie doprowadzić do przerostu tkanek oraz powstawania zrostów. Pracę bezpośrednio z blizną można rozpocząć dopiero po całkowitym zagojeniu się rany, zazwyczaj po 3-4 tygodniach od powstania blizny. Do najskuteczniejszych zabiegów fizykalnych należą: laseroterapia, magnetoterapia, jonoforeza oraz ultradźwięki.

Pinoterapia to nieinwazyjna metoda stworzona przez dr R. Składowskiego. Polega ona na stymulacji przy pomocy mosiężnych lub metalowych narzędzi (pinów oraz katów) określonych punktów na ciele. Podczas zabiegu nie dochodzi do przerwania ciągłości skóry. Pinoterapia wchodzi w skład terapii odruchowych. Bazuje ona w dużym stopniu na wyzwalaniu określonych odczynów lub odruchów związanych, np. z funkcją receptywną powięzi. Wykorzystywane są w niej procesy samonaprawcze organizmu. W trakcie terapii pobudzane zostają pewne ośrodki w mózgu, czego następstwem jest rozluźnienie zgromadzonych napięć.

Pinoterapia znajduje swoje zastosowanie w pracy z różnego rodzaju schorzeniami o podłożu ortopedycznym i neurologicznym, w stanach pourazowych i pooperacyjnych, bólach mięśniowo-powięziowych, bólach głowy oraz ograniczeniach zakresu ruchu w stawach.

Kinesiotaping  (dynamiczne plastrowanie) to metoda terapeutyczna, która wykorzystywana jest w wielu dziedzinach medycyny: ortopedii i traumatologii, neurologii, pediatrii, onkologii, ginekologii i położnictwie. Stosowana jest zarówno u dorosłych, dzieci, jak i u kobiet w ciąży.
Ze względu na swoje specyficzne właściwości może być dostosowana indywidualnie do potrzeb i problemów, z którymi zmaga się pacjent. Zasadnicze działanie opiera się na wspomaganiu układu mięśniowo-powięziowego poprzez właściwy rodzaj aplikacji (naklejenie plastrów z odpowiednio dobranym napięciem). Główne cele kinesiotapingu to normalizacja napięcia mięśniowego, poprawa krążenia krwi i limfy, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa propriocepcji oraz wsparcie procesu gojenia tkanek. Stosowany z powodzeniem jako metoda uzupełniająca, wykonaną wcześniej terapię w stanach przeciążeniowych, pourazowych, a także pooperacyjnych.

Komplementarna terapia trzewi jest jedną z wielu metod pracy z Pacjentem. Doskonale uruchamia procesy kompensacyjne i adaptacyjne, które zostały zbudowane i utrzymywane w organizmie przez lata. Poprzez pracę tą metodą możliwe jest skuteczne znalezienie przyczyn dolegliwości bólowych Pacjenta, które wywołują zaburzenia w obrębie trzewi. Szczegółowy wywiad to pierwszy i najważniejszy etap terapii, dzięki któremu terapeuta ma możliwości precyzyjnego określenia problemów i zaburzeń, z jakimi boryka się Pacjent oraz w którym narządzie wewnętrznym występują objawy patologiczne. Sama praca w obrębie brzucha niesie za sobą szereg pozytywnych reakcji organizmu. Przede wszystkim działa przeciwobrzękowo nie tylko miejscowo, ale także globalnie na cały organizm, a także stymuluje mięśnie gładkie do pracy. Dodatkowo zwiększa natlenienie tkanek, co prowadzi do przeciwdziałania niedokrwieniu narządów, poprawia także mikrokrążenie i ma znaczenie diagnostyczne. Prócz pracy z trzewiami ważnym aspektem jest nauka Pacjenta poprawnego oddechu oraz przeprowadzane przez terapeutę mobilizacje oddechowe. Przeciwwskazaniami do zastosowanie powyższej terapii będą ostre infekcje przebiegające z wysoką temperaturą ciała, trwające do 3 dni, urazy mechaniczne w obrębie brzuch, wszelkiego rodzaju krwotoki, ciąża i nowotwory.

Masaż tkanek głębokich jest formą masażu, która ma na celu zniesienie napięć w obrębie mięśni i zintegrowanej z nimi powięzi. Celem tej formy pracy z tkankami miękkimi jest terapia zaburzeń w układzie mięśniowo-powięziowym, polegająca na umiejętnym rozluźnianiu tkanek pacjenta, poprawie ich przesuwalności względem siebie oraz znoszeniu istniejących restrykcji w jak najskuteczniejszy i najbardziej ergonomiczny (dla terapeuty) sposób. Każda z użytych technik musi być stosowana świadomie i w sposób celowy- po dokonaniu oceny funkcjonalnej pacjenta i w odpowiedzi na sprzężenie zwrotne płynące z jego ciała. Techniki wykorzystywane w masażu tkanek głębokich są bezpieczne dla pacjenta, a on nie jest tylko biernym odbiorcą, ale aktywnie uczestniczy w terapii. Dzieje się to poprzez wykonywanie odpowiednich ruchów i czynności przez pacjenta, zwiększając tym samym rozluźnienie tkanek i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Wskazaniami do wykonywania tej formy masażu są wszelkie schorzenia narządu ruchu. Może on być z powodzeniem wykorzystywany w chorobie zwyrodnieniowej stawów, stanach pourazowych i pooperacyjnych narządu ruchu, fibromialgii, wielu schorzeniach o charakterze przeciążeniowym (łokieć tenisisty, łokieć golfisty, zespół cieśni nadgarstka),  a również w licznych innych schorzeniach m.in. w zespole górnego otworu klatki piersiowej czy w zespole mięśnia gruszkowatego.

MET (MUSCLE ENERGY TECHNIQUES) / TEM (TECHNIKI ENERGII MIĘŚNIOWEJ)

Techniki energii mięśniowej (TEM) to zbiór technik manipulacyjnych mających na celu zmniejszenie napięcia  oraz zwiększenia elastyczności tkanek miękkich. W technikach tych wykorzystuje się aktywną prace mięśni pacjenta, stosując przy tym odpowiedni opór rękami terapeuty. W głównej mierze w metodzie tej wykorzystuje się poizometryczną relaksację mięśni (PIR) oraz hamowanie zwrotne (reciprokalna inhibicja – RI). Działanie PIR-u polega na wywołaniu mechanizmów odruchowych organizmu, które przyczyniają się do zmniejszenia napięcia danych grup mięśniowych i zwiększenie tolerancji tych mięśni na rozciąganie, co przekłada się na zwiększenie zakresu ruchomości w stawach. Hamowanie zwrotne natomiast wykorzystuje fizjologiczne uwarunkowania mięśni antagonistycznych, tzn. w momencie napięcia izometrycznego mięśnia (mięsień pracuje, lecz nie zmienia swojej długości), mięśnie antagonistyczne (przeciwstawne) są hamowane i następnie wykazują znacznie zmniejszone napięcie w spoczynku.

FIZJOTERAPIA STOMATOLOGICZNA / TERAPIA STAWÓW SKRONIOWO-ŻUCHWOWYCH

 Fizjoterapia stomatologiczna to badanie i terapia zaburzeń w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych. Zaburzenia mogą dotyczyć samych stawów (bóle, trzaski, przeskakiwania, zmniejszenie ruchomości żuchwy itp.) oraz ich okolic (bóle głowy, migreny, bóle twarzy). Zaburzenia funkcjonowania  stawów skroniowo-żuchwowych mają ścisły związek z wieloma schorzeniami i stanowią element ich leczenia . Ograniczenie ruchomości w stawach kręgosłupa szyjnego, bruksizm, szumy uszne i  nieswoiste bóle ucha czy skolioza tworzą związek przyczynowo skutkowy z zaburzeniami w stawach skroniowo żuchwowych. W leczeniu ortodontycznym i protetycznym praca fizjoterapeuty wspomaga i ułatwia przygotowanie i użytkowanie aparatów i szyn stomatologicznych. Po zabiegach chirurgicznych na szczęce i żuchwie fizjoterapia przygotowuje, a potem ułatwia powrót do pełnej sprawności aparatu żucia. W pracy ze stawami skroniowo żuchwowymi ważnym elementem jest współpraca specjalistów. Sukces terapeutyczny to najczęściej połączenie wysiłków  fizjoterapeuty, ortodonty, stomatologa, logopedy, psychologa, laryngologa, neurologa czy okulisty.

TERAPIA CZASZKOWO – KRZYŻOWA

Terapia czaszkowo-krzyżowa (cranio – sacralna) jest jedną z metod pracy w terapii manualnej. Praca z pacjentem ma w aspekcie tej metody wspierać  proces samoleczenia, zarówno w sferze fizycznej jak i psychicznej ( praca z emocjami pacjenta). Praca z systemem  czaszkowo-krzyżowym (płyn mózgowo-rdzeniowy oraz system oponowy i struktury kostne z nim powiązane) ma  wpływ na rozwój i funkcjonowanie układu nerwowego, mięśniowo-szkieletowego, systemu powięziowego, układu pokarmowego, oddechowego oraz limfatycznego człowieka. Wielokierunkowość  działania metody umożliwia pracę z pacjentami bólowymi, a także tymi, którzy w wyniku np. unieruchomienia w efekcie urazów czy różnego rodzaju zabiegów, operacji, potrzebują poprawy elastyczności tkanek i poprawy zakresu ruchomości stawów.

KOMPLEKSOWA TERAPIA POWIĘZI

Metoda ta polega na rozluźnianiu struktur powięziowych. Zabieg opiera się na pracy na powięziowych taśmach anatomicznych, które występują w całym ciele człowiek. Dzięki temu terapeuta ma spojrzenie holistyczne, a nie skupia się jedynie na punkcie, w którym występuje ból. Do wykonywania technik wykorzystuje się specjalne narzędzia IASTM, dzięki którym szybko i skutecznie można rozluźnić tkanki i pozbyć się bólu. Terapia jest zalecana szczególnie w przewlekłych bólach mięśniowych kręgosłupa, kończyn górnych i dolnych.

FDM (FASCIAL DISTORTION MODEL)

FDM to terapia powięziowa stworzona przez osteopatę dr Stephena Philipa Typaldosa. Polega ona na zdiagnozowaniu sześciu różnych zniekształceń powięzi, różniących się między sobą objawami, lokalizacją itd. Pozwala w stosunkowo szybkim czasie zmniejszyć lub całkowicie zredukować dolegliwości bólowe u pacjentów.