Terapia lecznicza z zastosowaniem technik integracji sensorycznej 

Integracja sensoryczna zjawisko zachodzące w ośrodkowym układzie nerwowym. Zaburzenia integracji sensorycznej wynikają z wadliwej organizacji lub minimalnych uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego zakłócenia w procesie przetwarzania informacji zmysłowych. Sprawiają one, że układ nerwowy niewłaściwie ocenia docierające do niego treści i wysyła do mózgu zniekształcone dane na temat wrażeń zmysłowych. Człowiek nie może skutecznie reagować na sytuację, w jakiej się znajduje. Zaburzenia integracji sensorycznej wywierają negatywny wpływ na wszystkie sfery funkcjonowania człowieka. Dlatego istotne jest szybkie postawienie diagnozy i rozpoczęcie terapii.

Celem terapii integracji sensorycznej jest stymulacja centralnego układu nerwowego poprzez pobudzanie receptorów zmysłowych. Proces ten ma dostarczyć aparatowi sensorycznemu odpowiednią ilość i jakość bodźców, aby na ich podstawie mózg nauczył się właściwego reagowania i wykształcił prawidłowe reakcje adaptacyjne. Oddziaływanie terapeutyczne polega na planowym bodźcowaniu trzech podstawowych, pierwotnych zmysłów: dotyku, czucia głębokiego, równowagi, które stanowią bazę dla wykształcenia wyższych, bardziej zaawansowanych umiejętności przetwarzania sensorycznego.

Metoda nadaje się do wykorzystania we wszystkich przypadkach, w których rozpoznaje się zaburzenia w procesie integracji sensorycznej, a w szczególności przy: mózgowym porażeniu dziecięcym, zespole Downa, autyzmie, zespole Aspergera, ADHD. Z powodzeniem można ją także stosować do wspomagania rozwoju dzieci z trudnościami w uczeniu się.

Nigdy nie należy stosować omawianej metody jako głównej i jedynej terapii. Zawsze trzeba ją traktować jako uzupełnienie leczenia neurologicznego, psychiatrycznego czy psychologicznego.